Αχ Άννα, Άννα...

Πάνω στη χαρά μου που φίλη που αγαπώ, μου έγραψε ότι με διαβάζει με ενθoυσιασμό και συγκίνηση…ξαναγράφω.

(Γιατί τέτοιο άτομο είμαι, πάρε μου μπριγιάν, πήγαινε με στη Ρώμη weekend να μου τραγουδάνε στη Fontana “te volgio bene assai”, κοίτα με στα μάτια μέχρι να βαρεθώ…δε μου κάνει τίποτα.

Πες μου πως με διαβάζεις, να έρθω να σου κάνω το σίδερο!! –που το μ-ι-σ-ώ μιλάμε, και μια φορά η Ντένη με είχε ρωτήσει «Πως σιδερώνεται αυτή μπλούζα που φοράς – πλισέ ήταν – και της λέω «Δεν έχω ιδέα» και πολύ χάρηκα που δεν ήξερα και δεν έχω σιδερώσει ποτέ. Και η Ντένη κρατούσε μια τσάντα Prada και μου λέει «κράτα την να πάω στην τουαλέτα, δεν είναι αληθινή Prada, από την Τουρκία την έχω πάρει, (για να μην έχω άγχος), αλλά άσχετα όλα αυτά.. Πάνε οι Prada, πάει σε λίγο και η Τουρκία και όπου να ‘ναι - δεν μπορεί - θα κάνω και σίδερο.) 

Αυτή ήταν μια υπέροχη εβδομάδα κυρίως γιατί φίλοι από τα (πολύ) παλιά, επανέρχονται από το πουθενά και μου στέλνουν γλυκά μηνύματα. Αντιγράφω :

Μήνυμα Α: «Σε θυμάμαι από το Δημοτικό που ρητόρευες με μεγάλη επιτυχία, και ποτέ δεν φορούσες ποδιά, και ήσουν το πιο ωραίο κοριτσάκι στην τάξη».

Μήνυμα Β: «…επειδή κάποτε είχαμε μια κουβέντα (…) θέλω να σου πω πως κάνω το βήμα and Ι'm going with love...a step into the unknown maybe. But a step in the right direction I feel...»

Δηλαδή ο κόσμος είναι follow your heart και the greatest trip begins with a single step, και γενικώς όλοι οι φίλοι μου έχουν γίνει διαφημίσεις whisky και εγώ προσωπικά σε αυτό προσβλέπω, από διαφήμιση της Cosmote (που ανοίγει η πόρτα και τραγουδάνε 50 βλαμένοι, συμπτωματικά όλοι ντυμένοι στα κόκκινα), να γίνω κι εγώ διαφήμιση whisky, Παναγία μου, το 2013.
Αυτά, α ναι και κάτι ακόμα: έγραψα συνταγή για κολλύριο (Tobrex, μια σταγόνα, 3 φορές την ημέρα), σε τσιγγανάκι που ζητιάνευε («Να το δώσεις στη μαμά μου αυτό και να της πεις να το βάλει στο μάτι σου»), και εκείνη την ώρα χάρηκα που είχα κάνει καλή πράξη –και στο παιδί μου αυτό θα έβαζα- , και τώρα έχω εφιάλτες ότι με κυνηγάνε οι τσιγγάνοι γιατί το παιδί είχε λοιμώδη μονοπυρήνωση π.χ. και όχι επιπεφυκίτιδα που νόμιζα εγώ, και εν τέλει τυφλώθηκε και φταίω εγώ - («Αχ Άννα, Άννα γιατί την πέταξες τη φλούδα απ’ τη μπανάνα?», όπως λέει κι ο Ευγένιος Τριβιζάς).

Τέλος πάντων, Άννα και το 2013 αλλά, you must remember this…a kiss is just a kiss…as time goes by...

 
Καλή Χρονιά σε όλους!

Let's talk about sex

Τα πράγματα είναι απλά –και εμείς τα κάνουμε πολλές φορές σύνθετα.

Ο Έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα. Η πραγματικότητα σε κυνηγάει και εσύ πρέπει να τρέξεις, να τρέξεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.

Κι αν κάποιος σας πει ότι χρειάζεται χρόνο, τρέξτε, τρέξτε γρήγορα μακριά.

Η πραγματικότητα τον έχει ήδη αρπάξει.

Όσο για αυτό το μυστήριο του σεξ (τι θέλουν οι γυναίκες και άλλα δεινά),  που πάντα είχατε τόσες απορίες και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε, ο Harold Brodkey το έχει λύσει άπαξ και δια παντός.

Αντιγράφω από το διήγημα «Innocence»:

« Ι figured I had kept her from being too depressed after fucking – it’s hard for a girl with any force in her and any brains, to accept the whole thing of fucking, of being fucked without trying to turn it on its end, so that she does some fucking, or some fucking up; I mean the mere power of arousing the man so he wants to fuck, isn’t enough: she wants him to be willing to die in order to fuck.

There is a kind of strain or intensity women are bred for, as beasts, for childbearing when childbearing might kill them, and child rearing when the child might die at any moment: it’s in women to live under that danger, with that risk, that close to tragedy, with that constant taut of causal courage. They need death and nobility near. To be fucked when there is no drama inherent in it, when you are not going to rise to a level of nobility and courage forever denied the male, is to be cut off from what is inherently female, bestially speaking”.

Οπότε καλύτερα μην το κάνετε αν δεν έχετε τα credentials.

Ή καλύτερα πηγαίνετε να δείτε το «Αν» του Παπακαλιάτη, στο οποίο ακούγεται κι αυτός ο ωραιότατος -και ανώδυνος - Chopin:

Ένα βήμα μόνο

Είδα ένα όνειρο μια νύχτα που πήγαινε ως εξής: Ήμουν λέει μέσα σε ένα μαγαζί με είδη χορού και κρατούσα ένα κοριτσάκι απ’ το χέρι.

Είχα πάει για να αγοράσω pointes μπαλέτου. Η πωλήτρια έφερε τις pointes, (είναι πάντα θηλυκού γένους οι pointes στα Ελληνικά, μη με ρωτήσετε γιατί),  και άπλωσε ένα ύφασμα, κάτι σαν μικρή κουβέρτα μπροστά στα πόδια μου για να πατήσω και να τις δοκιμάσω. Τις φόρεσα και στάθηκα επάνω τους. Τότε το κοριτσάκι είπε: «Βγες, μαμά, βγες έξω από την κουβέρτα για να τις δοκιμάσεις!!!».

Εγώ στεκόμουν εκεί, έπρεπε να κάνω ένα βήμα μόνο για να βγω από την κουβέρτα, αλλά δεν το έκανα. "Αν βγω από την κουβέρτα και οι pointes δεν κάνουν, θα πρέπει να τις αγοράσω", σκεφτόμουν…και να πάνε άχρηστες.

Έχω περίπου 20 χρόνια να φορέσω pointes. Θυμάμαι όμως ακριβώς το συναίσθημα.

Πάντα οι αγαπημένες μου ήταν οι Freed. Λεπτές, χωρίς καλή στήριξη, αλλά με ευλυγισία και αίσθημα ελευθερίας.

Οι συμμαθήτριες μου προτιμούσαν τις Repetto. Πιο σταθερές, με καλύτερη βάση, σε κρατούσαν καλύτερα.    

Και για του λόγου το αληθές, να οι Repetto:

Και να οι Freed:

Αλλά πίσω στο όνειρο: 

Χρειάζεται να κάνω ένα βήμα για να βγω έξω από την κουβέρτα. Το κοριτσάκι φωνάζει «Βγες, βγες έξω, θέλω να σε δω να χορεύεις»…

(Οι ψυχαναλυτές λένε ότι καμιά φορά, τα άλλα πρόσωπα στα όνειρα είσαι εσύ ο ίδιος –but what do they know..).

Και στέκομαι εκεί, στις μύτες και πρέπει να κάνω ένα και μοναδικό βήμα για να βγω έξω.   

Ξύπνησα. 

Δεν έχω βγει ακόμα από την κουβέρτα.

Αλλά θεωρώ ότι όταν έχεις την επιθυμία, αυτό από μόνο του κάτι αξίζει.

Στη στοά πίσω από την Αγία Ειρήνη, υπάρχει ένα μαγαζί με είδη χορού. Ένα βράδυ που πήγα να πιώ ένα ποτό στην πλατεία, στάθηκα απέξω και το κοίταζα απολύτως μαγεμένη.

Μια μέρα θα μπω και μέσα.

Στον Άδη και πάλι πίσω...

Πήγα με τη Μαρία να δούμε τον «Ορφέα στον Άδη» στο Εθνικό, την Παρασκευή το βράδυ.

Ήταν ωραίος ο συμβολισμός, γιατί για να πας στο Εθνικό πρέπει να βγεις από το σταθμό του Μετρό και να περάσεις μέσα από την πλατεία Ομονοίας, να περπατήσεις τη «σκοτεινή» Αγίου Κωνσταντίνου και να φθάσεις, εν τέλει, μέσα από τον Άδη, στο ολόφωτο και απαστράπτον θέατρο.

«Ο Ορφέας στον Άδη», είναι το “Orpheus descending” του Tennessee Williams. O Williams, είχε κάτι θέματα με τη μητέρα του, οπότε σχεδόν σε όλα του τα έργα, ο εραστής είναι νέος και παθιασμένος και η ερωμένη είναι μεγαλύτερη του, απελπισμένη και δυστυχισμένη και περιμένει να έρθει αυτός –που επίσης πάντα, είναι ένας άχρηστος και κακοποιητικός τύπος -να τη σώσει.

Το έργο είχε κάποιες πολύ καλές στιγμές, κατά τη γνώμη μου, π.χ. ένας διάλογος (παραφράζω εννοείται): «Υπάρχει μια ερώτηση που κανείς δεν ρωτάει και κανείς δεν απαντάει» -«Ποια είναι η ερώτηση?» -«Ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η ερώτηση..» -«Ο Έρωτας είναι η ερώτηση, είναι και η απάντηση»..

Κατά τη Μαρία οι στιγμές που δεν ήταν τόοοσο καλές, (που προτιμούσες π.χ. να ξύνεις τη γάμπα σου αντί να παρακολουθείς), ήταν περισσότερες από τις καλές.    

Τέλος πάντων εμένα μου άρεσε. Από προσωπική διαστροφή αγαπώ το κακό θέατρο εξίσου, αν όχι περισσότερο, από το καλό. Με συγκινεί εξίσου αυτός ο άνθρωπος που αποφασίζει να εκτεθεί, να τολμήσει και στο τέλος συντρίβεται, με αυτόν που στο τέλος τα καταφέρνει. Τι είναι πιο ανθρώπινο? Τι βγάζει υψηλότερο ανθρώπινο ανάστημα, ο νικητής ή ο ηττημένος?

Ο άνθρωπος είναι το σύμβολο της πτώσης. Ένας πεσμένος που εξακολουθεί να κοιτάει τ’ αστέρια...(μπλα μπλα – δεν μπορώ τα πολύ μελό αλλά στο τέλος πάντα εκεί ξεπέφτω). 

Φεύγοντας και ενώ ανεβαίναμε τη Σταδίου προς την Κολοκοτρώνη, μας πλησιάζει ένας τύπος. «Σας είδα μέσα στο θέατρο. Πως σας φάνηκε το έργο?»

Είναι γύρω στα 35, έχει ωραίο πρόσωπο, κουβαλάει ένα backpack και…κουτσαίνει.

Έχοντας την τάση να εκλαμβάνω τους αγνώστους, όχι ως αληθινούς ανθρώπους αλλά περισσότερο ως σύμβολα, αναρωτιέμαι: Ποιος κουτσαίνει?

Ο Heathcliff στα Ανεμοδαρμένα Ύψη, κουτσαίνει!

(Wiki: Heathcliff is a fictional character who he is often regarded as an archetype of the tortured romantic hero, whose all-consuming passions destroy both himself and those around him.)

Αρπάζω την ευκαιρία: «Εσάς, (Heathcliff), πως σας φάνηκε?» και συνεχίζω «Γιατί, αφού ο έρωτας είναι τόσο η ερώτηση όσο και η απάντηση, στο τέλος κανείς δεν σώζεται? Γιατί ακόμα και ο ίδιος ο Ορφέας, καίγεται ζωντανός?».

Ο τύπος: «Γιατί, αυτός δεν ήταν ο ίδιος ο Ορφέας, ήταν η σκιά του που κατεβαίνει στον Άδη. Όπως και οι γυναίκες γύρω του, δεν είναι Ευριδίκες. Είναι σκιώδεις μορφές. Κανείς δεν σώζεται γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Όλοι θα χαθούμε, η σωτηρία είναι να μπορούμε να επιλέξουμε πως θα χαθούμε. Επιλέγω τον τρόπο που θα χαθώ! Αυτό είναι το νόημα της ανθρώπινης ελευθερίας».   

Η Μαρία τον κοιτάει λοξά. Έχει το ύφος «Ξεφορτώσου τον! Άλλος ένας άνδρας που ψάχνει ένα αυτί, για να παραδώσει το μονόλογό του».

«Έχετε απόλυτο δίκιο» του λέω, «τώρα πρέπει να πηγαίνουμε, έχουμε ραντεβού, όμως την ερχόμενη Παρασκευή θα ξαναπάμε θέατρο, στην «Οδύσσεια», ίσως τα ξαναπούμε».    

(Κατά τη γνώμη μου, πρέπει πάντα να κρατάς μια πισινή. Άλλωστε εκτός από τον Heathcliff,  παραδοσιακά κουτσαίνει και ο Διάβολος…)

Κλικ

Ξύπνησα από-καναπέ-κοιμωμένη και πίνοντας τον καφέ μου κοιτάζω το blog. «Στατιστική προβολών σελίδας ανά χώρα»: πράσινη η Ελλάδα, πράσινη κι η Γαλλία (η Δανάη είναι που από μόνη της πρασινίζει μια χώρα – Γεια σου κι εσένα Δαναούλα!). 

Οι εικόνες και τα λόγια από χθες.

Η Μαρία Χαραμή σ’ ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι της Ντένης, υπέρκομψα λεπτή με little black dress, κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι πάνω στο πάσο της κουζίνας. Κλικ. Στοπ καρέ.

«Μ’ αρέσει που μιλάς όπως γράφεις» μου είπες, -«Δεν μιλάω όπως γράφω, γράφω όπως μιλάω, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ πραγματική συγγραφέας».

Κι ο κόσμος ζουζουνίζει γύρω – γύρω- όλοι, κι ένα δέντρο λεπτό, πολύ λεπτό για να το δεις χωρίς γυαλιά, ανθίζει μόνο με το κελαριστό γέλιο των γυναικών γύρω του, χωρίς νερό, χωρίς φως, όπως μόνο αυτοί που εκτιμούν τον ήχο του γέλιου, ανθίζουν.

Και φυσάει ένα αεράκι ανοιξιάτικο, κι ας είναι φθινόπωρο κι ας είμαστε κι εμείς φθινοπωρινοί, ίσως και χειμωνιάτικοι, και μεγάλοι πια, και κουρασμένοι και αυτοδίδακτοι, εν τέλει.

Και πάλι ήρθε η νύχτα απόψε, μέσα στα υπνοδωμάτια μόνο ήσυχες αναπνοές παιδιών κάτω από γαλάζια παπλώματα, (slumber party, 3 μικρά αγόρια). Βάζω ένα gin tonic και τον Chet Baker. Το τέλειο μικρό σύμπαν.

My Funny Valentine. Κλικ. Μέχρι το στοπ καρέ. 

Ο Μάλαμας και ο πόνος (του δοντιού)

Μια φορά είχα έναν οδοντίατρο που τον έλεγαν Ντίνο.

Ο Ντίνος ήταν πολύ καλός φίλος και πολύ κακός οδοντίατρος. Επίσης ήταν φανατικός λάτρης του Μάλαμα. 

Δηλαδή φαντάζομαι ότι όταν ο Μάλαμας γύριζε σπίτι από μια συναυλία και τον ρωτούσε η (εκάστοτε) γυναίκα του και (κάποια από) τα παιδιά του, πως πήγε η βραδιά, ο Μάλαμας απαντούσε: «Τα γνωστά… πολύς κόσμος…ο Ντίνος ο οδοντίατρος…μια απ’ τα ίδια».  

Ο Ντίνος έπαιζε Μάλαμα συνέχεια στο ιατρείο του, ενώ έκανε τη δουλειά του.

Το θέμα ας πούμε, πήγαινε ως εξής: ο Μάλαμας: «Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχω ζήσει», ο Ντίνος: «Μούδιασε?», ο Μάλαμας : «Δεν χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει», ο Ντίνος: «Eίναι αντανακλαστικός πόνος από τον προγόμφιο - σαν να ‘ταν όλα ψέματα, στάχτες κι αποκαΐδια», (τραγουδιστά το δεύτερο μέρος –ή και το πρώτο)…  

Να και μια ιστορία του Μάλαμα, όπως την διηγήθηκε ο ίδιος στο Ντίνο (τον έναν και μοναδικό groupie-οδοντίατρο):

«Όταν ο Σωκράτης -(οικειότητες)- έγραψε το τραγούδι Του Ασώτου, το έπαιξε στη μάνα του για να του πει τη γνώμη της. Η μάνα το άκουσε προσεκτικά και απεφάνθη: «Τι να σου πω παιδάκι μου, καλό είναι…αλλά γίνεται το γουρούνι, μοδίστρα?»

Και η δική μου ιστορία για το Μάλαμα, ένα όνειρο που άκουσα να διηγήται στη μία και μοναδική συναυλία του, που έχω πάει -(μαζί με το Ντίνο, ο οποίος όμως καθόταν πάνω στη σκηνή, σε μία πλαστική καρέκλα).

 Και είπε, (ο Σωκράτης):

«Είδα ένα όνειρο, ότι πέθανα και πήγα στον Κάτω Κόσμο κι εκεί έψαχνα, αναζητούσα απεγνωσμένα, να βρω τη μάνα μου.

Συναντάω έναν πεθαμένο και τον ρωταώ «Μήπως είδες τη μάνα μου?», -«Θα στρίψεις δεξιά, μετά αριστερά και στον τρίτο δρόμο θα τη βρεις». Περπατάω, ακολουθώ τις οδηγίες, ψάχνω, ψάχνω αλλά πουθενά. Ρωτάω δεύτερο περαστικό, τα ίδια. Μετά και τρίτο. «Πήγαινε ευθεία και στο δεύτερο σπίτι που θα συναντήσεις θα τη βρεις». Πηγαίνω ευθεία, βρίσκω το σπίτι, κτυπώ την πόρτα και μου ανοίγει μια γυναίκα. Δεν είναι όμως η μάνα μου, είναι μια άγνωστη.

Συμπέρασμα: ο θάνατος είναι μια προσωπική υπόθεση».    

Οι δρόμοι μας, ο δικός μου, του Ντίνου και του Μάλαμα χώρισαν.

Η καινούργια μου οδοντίατρος, η Σοφία, βάζει μόνο κλασική μουσική στο οδοντιατρείο. Συγκεκριμένα Στραβίνσκυ.

Που ταιριάζει τέλεια με τον οδοντιατρικό τροχό.   

How Kevin Dolenz ruined my love life

Στην ταινία St Elmo’s Fire, (major rotten tomato 1985, αντί-σινεφίλ, και γενικώς a bunch-of-good-looking-people-flirting-with-the-camera), υπήρχε ένας χαρακτήρας που λεγόταν Kevin Dolenz και τον έπαιζε, (άντε τον ενσάρκωνε), ο Andrew McCarthy.

H πιο ενδιαφέρουσα ατάκα που λέει αυτός ο χαρακτήρας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας είναι: “Quick, what’s the meaning of life?”

Στην ταινία παίζουν κι άλλοι, πραγματικά ωραίοι και εντυπωσιακοί: ο Rob Lowe που είναι και sax player και για τον όποιο έλιωνε όλη η 16χρονη Αμερική τότε. Ο Emilio Estevez, αθλητικός και σέξι.

Σε σχέση μ’ αυτούς, ο Kevin Dolenz – McCarthy είναι..πως να το πω με τακτ?.. Μια μύξα.

Όμως, ενώ οι άλλοι χαρακτήρες είναι χαρούμενοι και ζωηροί, πάνε, έρχονται, πηδάνε, ιδρώνουν, παίζουν basketball κτλ., ο Kevin σκέπτεται!

Ο Kevin είναι noir, (όσο noir μπορεί να είναι ένας Αμερικάνος), ο Kevin είναι ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, ο Kevin υποφέρει μυστικά, ο Kevin δεν μιλάει πολύ…Ο Kevin ρωτάει: “Quick, what’s the meaning of life?"

Λοιπόν, από όλους αυτούς, τους ωραίους που παίζουν basketball και μπορούν να αγαπήσουν, βρε αδελφέ, ποιος μου άρεσε εμένα τότε?

Ο βλαμμένος.

Αυτός που δεν παίζει τίποτα   

Ο Kevin.

Και αυτό το κουσούρι με ακολουθεί μια ζωή.

Η αναλύτρια θα πει άλλα, η life coach θα πει άλλα, η θεία μου η Ιωάννα (που ήταν ίδια η Άβα Γκαρντνερ στα νιάτα της), εντελώς άλλα.

Εγώ όμως ξέρω! Kevin Dolenz ruined my love life forever.

Operation "Operation"

Γεμάτη γνώσεις και πολύτιμα συμπεράσματα, γύρισα σπίτι από το νοσοκομείο και συγκεκριμένα από τo Operation εεε, “Operation”.

Δηλαδή και μόνο για τις τόσες σημαντικές και πολύτιμες γνώσεις άξιζε η νάρκωση – παροχέτευση – the blood bath – you don’t want to know.

Γιατί αν είχα πάει ας πούμε για pedicure, εκτός από την υπόθεση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή (-πους), τίποτα δεν θα είχα αποκομίσει.

Κάθομαι λοιπόν εδώ, με ένα τσιρότο στο λαιμό (petit et sic λέει η Τζώρτζια – σαν τον Άγγλο Ασθενή το θωρώ προσωπικώς), το οποίο με «τραβάει» ενώ πληκτρολογώ, και είμαι έτοιμη να μοιραστώ την εμπειρία. 

Λοιπόν, συμπεράσματα:

Ο θυρεοειδής «ριμάρει» καλά με τις αισθητικές επεμβάσεις, οπότε αν είσαι σε δίκλινο (τσίπισα), σου φέρνουν μία τρελή δίπλα σου που ενώ εσύ πονάς, αυτή λέει λήμματα του στυλ : «Love handles», «παρτό ντεκολτέ», «πειράζει στο στήθος, να κουνάει το τζιπ μέχρι το Καρπενήσι, γιατρέ?»

Σκηνή πρώτη: Κατεβαίνω (τρόπον τινά), στο χειρουργείο με φορείο -ενώ είμαι μια χαρά και τον έπαιρνα άνετα 6-0, 6-0 στα set τον τραυματιοφορέα.  

 Εκεί έχει φθάσει το επιτελείο μου από το 401, όλοι στρατιωτικοί γιατροί – δεν ξέρω γιατί τους ήθελα τους στρατιωτικούς, μου έκανε λίγο Kristin Scott Thomas, (Ντόρη μου που είχα ψηφιστεί look-alike σε εκείνο το dinner…).  

Ο αναισθησιολόγος : «Τι ωραίο όνομα έχετε, από πού είστε?», -δεν έχει σημασία γιατρέ μου από πού είμαι. Που πάω έχει σημασία, γυμνή με την πράσινη μπλούζα, που αυτό το πράσινο καμία δεν κολακεύει –ούτε perroquet που πάει στις ξανθές, ούτε chartreuse που πάει στις καστανές. Θα εισηγηθώ να το αλλάξουν.

Σκηνή δεύτερη: Ξυπνάω από τη νάρκωση, και λέω στο ιατρικό επιτελείο, (δεν το θυμάμαι προσωπικά, μου το είπε ο γιατρός μετά): «Ήσασταν πολύ καλοί, θα σας κάνω post στο face book»  – «Ωραία ιδέα, δεν το είχαμε σκεφτεί να διαφημιστούμε»! 

Σκηνή τρίτη: Ξυπνάω πλήρως και είμαι στο δωμάτιο.

Ο Δημήτρης είναι δίπλα μου. (Καθώς και η τρελή από το Καρπενήσι με το καινούργιο στήθος).

«Το ξέρεις πως είμαι ο πατέρας των παιδιών σου?».

Εδώ, έχουμε δύο αναγνώσεις: α) την τρυφερή, β) την ανακριτική (τώρα που είναι τέζα, θα το αποκαλύψει το μυστικό, που θα πάει…).

Σκηνή τέταρτη: Φεύγω για το σπίτι, ο γιατρός με χαιρετάει στην πόρτα της κλινικής: «Έδωσα τόση βραχνάδα στη φωνή, όση χρειάζεται για να είναι σέξι. Για δεκαπέντε μέρες όχι συγκινήσεις και μετά κανονικά, scuba diving».

Μάλλον σκέφτηκε : If you can’t beat them, join them.

Rolling Stone

"Και μια μέρα στο Βερολίνο, έλαβα το τηλεγράφημα που είπαμε στην αρχή: «Εύρον πράσινην πέτραν ωραιοτάτην· ελθέ αμέσως, Ζορμπάς.»
Δεν είχα, είπαμε, το κουράγιο να τα παρατήσω όλα και να κάμω κι εγώ μια φορά στη ζωή μου μια γενναία παράλογη πράξη· κι έλαβα το γραμματάκι

που αντέγραψα στην αρχή, όπου με θεωρεί πια, και με το δίκιο του, ο Ζορμπάς, άνθρωπο χαμένο, καλαμαρά.
Από τότε δε μου ξανάγραψε· [...]

Ν. Καζαντζάκης, Βίος και Πολιτεία τού Αλέξη Ζορμπά, 

Πράσινη ήταν η πέτρα τελικά, όχι γαλάζια όπως θυμόμουν…

Αργά αλλά σταθερά, τα χρώματα –και τα μάτια – θαμπώνουν.

Η πέτρα που ξεκίνησε ως πράσινη, τριάντα χρόνια πριν, είναι σήμερα γαλάζια.

Και σε άλλα τριάντα χρόνια, θα ξεθωριάσει κι άλλο.

Λευκή πια και ολοστρόγγυλη σα βότσαλο, θα πετάξει να πάει να συναντήσει τη θάλασσα –που ήδη την περιμένει.  

"Aw, you've gone to the finest school all right, Miss Lonely":

Πάρις ή τα όνειρα του Αυγούστου

Και ήρθε η στιγμή που όλοι τρέματε. 

Η περιγραφή του «Πως πέρασα τις διακοπές μου».

Όμως, όπως όλοι πλέον ξέρουμε, είμαι ανάποδη και καταχρηστική άρα θα κάνω την περιγραφή με…όνειρα. Τι όνειρο είδα κάθε μια (ή κάποιες) από τις ημέρες.

Κυριακή 5 Αυγούστου

Οδηγώ το πρώτο μου αυτοκίνητο. Ένα μπλε Mini Cooper ήταν.

Είμαι 18 χρονών και θέλω να γραφτώ σε έναν άλλον Όμιλο Αντισφαίρισης αλλά μου ζητάνε συστατικές επιστολές και δεν έχω.

“Status Anxiety” –όπως θα έλεγε κι ο Alain de Botton.

Και το βιβλίο που διαβάζω (όχι σε όνειρο – στ’ αλήθεια): Ian Mc Ewan (On Chesil beach). Αγαπητέ Ian, σου έχω δώσει περίοδο χάρητος 42 σελίδων, αν υπάρχει κάτι που θέλεις πραγματικά να πεις, πες το να πάει στο διάολο…

Τρίτη 7 Αυγούστου

Κανείς δεν θα βρει το νόημα της ζωής,

Όμως, θα ξανακάνει πάλι τα ίδια, παλιά πράγματα, που τώρα πια θα έχουν νέα γεύση.

Τι πιο ευτυχές ενδεχόμενο?

Τετάρτη 8 Αυγούστου

Μεσημεριανό όνειρο:

Πάμε για lunch σε ένα εστιατόριο με την Αμίνα.

Το σέρβις είναι αργό και έχουμε εκνευριστεί.

Η Αμίνα έχει φέρει μαζί της ένα κρασί από προηγούμενο εστιατόριο (?) αλλά είναι άδειο.

Επίκειται ο γάμος του Ηρακλή, και της λέω: «Να του πάρουμε δώρο παράθυρα με σήτες».

Η καθυστερημένη σερβιτόρα εμφανίζεται και μας προτείνει να πάρουμε σαλάτες.

Της λέμε με ένα στόμα: «No greens, no greens!!»

Αυτή, θρασύτατα τρώει μια κουταλιά από τη ντοματόσουπα που έχω μπροστά μου.

Μου λέει: «Ι am checking just in case it changes its mind and runs away.»

«Who?» λέω.

«The soup», μου λέει «the tomato is totally raw.»

«But it’s a gazpacho!» της λέω.  

Με ξυπνάει η φωνή του Θοδωρή: «Μαμά, ο Αρκάς ζει?»

(Ναι, ναι το ορκίζομαι ότι είδα αυτό το όνειρο – επίσης ορκίζομαι ότι το παιδί μου δεν πάει καλά).

Πέμπτη 9 Αυγούστου

Όνειρο:

Έχω πάει σε μια διαδήλωση και συναντάω το Στέλιο Ράμφο.

«Νόμιζα ότι ήσουν μεγαλύτερος», του λέω.

«Κάθε φορά που με βλέπεις, τα ίδια μου λες», μου λέει. «Αλλά τι γυρεύεις εσύ στη διαδήλωση?»

«Εγώ πάω στις διαδηλώσεις για να φιλιέμαι», του λέω.

Κυριακή 12 Αυγούστου

Έχω την πεποίθηση ότι ο (εντελώς) νεκρός μπαμπάς μου επικοινωνεί μαζί μου μέσω ραδιοφωνικών σταθμών.

Το σύστημα δουλεύει ως εξής:

Σε στιγμές υπαρξιακής αγωνίας, άγχους, δυσεπίλυτων ερωτημάτων ανοίγω το ραδιόφωνο τυχαία σε κάποιο τοπικό σταθμό. Bingo! There’s the answer.

Σήμερα, μου έτυχε το εξής: «Καημένε Πάρη, καημένε Πάρη, δεν τον ήθελε το ζάρι».

Στην αρχή απογοητεύομαι. «Καημένε Πάρη?» What a loser I am!. 

Μετά θυμάμαι τι μου είχε πει ένας φίλος πολύ πρόσφατα -(παραφράζω)-: «Εσύ είσαι η Ωραία Ελένη, εσύ αποφασίζεις,». 

Ο.κ. dad, Ι got it. 

Το τραγούδι είναι το εξής: 

Τρίτη 14 Αυγούστου

Πραγματικότητα, όχι όνειρο:

Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής του Ελ. Βενιζέλος, διαβάζω ένα βιβλίο και περιμένω την αναγγελία της πτήσης μου.

Σηκώνοντας για μια στιγμή τα μάτια, βλέπω απέναντί μου την Σώτη Τριανταφύλλου.

Λέω, οκ, τη διαβάζω, άρα τη φαντάζομαι. Απέναντί μου. Ζωντανή.

Όμως συνειδητοποιώ ότι διαβάζω De Botton και όχι Σώτη.

Οπότε, ναι είναι η ίδια, αληθινή και τρισδιάστατη που στέλνει sms με ένα ροζ κινητό.

Τετάρτη 15 Αυγούστου

Το καλοκαίρι 2012 συμπυκνωμένο σε μια νύχτα. Αν ήμουν άτομο ενήλικο και σοβαρό, δεν θα χόρευα όλη νύχτα. Ούτε θα νόμιζα ότι μυρίζω ακόμα νύχτα, ζέστη και ξερό χορτάρι.  

Δευτέρα 20 Αυγούστου

Όνειρο: Παραλαμβάνω την αλληλογραφία μου.

Έχω δεκάδες προσκλήσεις για το ίδιο παιδικό πάρτι.

Κάθε μια έχει διαφορετική φρασεολογία, αλλά είναι για το ίδιο πάρτι.

«Ωχ, μάλλον έχει περάσει η ημερομηνία» λέω στον εαυτό μου.

Όλες οι παραπάνω ιστορίες συνέβησαν και είναι αληθινές. Τα όνειρα τα είδα.

Τη ζωή που περιγράφω την έζησα.

Γιατί λοιπόν μένει ακόμα μια υποψία ανεκπλήρωτου?

Γιατί η ζωή περνάει σαν όνειρο και το όνειρο γυρίζει πίσω σαν ζωή?

Life, what is it, but a dream…   

Talking Joyce

Άκουσα εχθές, συμπτωματικά, το Once in a lifetime των Talking Heads : Letting the days go by / water flowing underground, και θυμήθηκα το παρακάτω του James Joyce –που πάντα ήθελα να μεταφράσω -( τι ασυνάρτητη γυναίκα) –

οπότε νάτο:

All day I hear the noise of waters
 Making moan,
 Sad as the sea-bird is when, going
 Forth alone,
 He hears the winds cry to the water's
 Monotone.

 Τhe grey winds, the cold winds are blowing
 Where I go.
 I hear the noise of many waters
 Far below.
 All day, all night, I hear them flowing
 To and fro.
  Όλη την ημέρα ακούω τον παφλασμό των κυμάτων

Να στενάζει

Λυπημένο σαν το θαλασσοπούλι

Όταν πετώντας μόνο

ακούει ανέμους να ουρλιάζουν

στης θάλασσας τον μονότονο ρυθμό.

Οι γκρίζοι άνεμοι, οι παγωμένοι άνεμοι φυσούν

Όπου κι αν πάω,

Ακούω παφλασμό πολλών κυμάτων

Βαθιά από μέσα,

Όλη μέρα και όλη νύχτα, τα ακούω να γλιστρούν,

Μπρος και πάλι πίσω…

Και το original:

                                                                

En Francais, s'il vous plait!

Όταν ήμουν 8 χρονών πήγα στο πρώτο μου μάθημα Γαλλικών.

Θυμάμαι ότι τα πόδια μου δεν έφθαναν στο πάτωμα, από την καρέκλα που μου είχαν δώσει.

Ήταν μια ψάθινη παλιά καρέκλα, και σαν τον Proust με τις Madeleines, ακόμα και σήμερα όταν αγχώνομαι και ιδρώνουν οι παλάμες μου, νομίζω ότι σφίγγω μέσα τους αυτή την παλιά ψάθα. 

Η κυρία Μαίρη, η δασκάλα των Γαλλικών, ήταν μια καλλονή αρσακειάδα η οποία είχε υποπέσει στο εεε.. βασικό αμάρτημα με έναν φοιτητή της Φιλολογίας, και εν τέλει βρέθηκε, με το τέλειο λευκό manicure της – την εποχή που όλες τα έβαφαν κόκκινα – να διδάσκει Γαλλικά στην επαρχία.

Όλα αυτά όμως, είναι συνηθισμένα και αδιάφορα.

Το εντυπωσιακό στην κυρία Μαίρη ήταν το σπίτι της. Μια μονοκατοικία του ’80 (1880 εννοώ, όχι 1980 βρε) – της οποίας το κάθε δωμάτιο ήταν βαμμένο κι ένα διαφορετικό, έντονο χρώμα. Τρομερά ενδιαφέρον γεγονός για μένα τότε, αφού το δικό μας σπίτι –αφότου οι γονείς μου πήγαν εκείνο το ταξίδι στη Στοκχόλμη και γύρισαν με Σκανδιναβικό flair – ήταν κάτασπρο σαν ψυχιατρείο. Δηλαδή σαν ψυχιατρείο όπως τα έκαναν παλιά, τώρα μπορεί να τα διακοσμεί και η Martha Steward –I don’t know..

Υπήρχε λοιπόν, το πράσινο δωμάτιο, το καφέ –που έκανα κι εγώ μάθημα-, το γαλανό, το τυρκουάζ κ.ο.κ.

Και κάθε ένα από αυτά τα χρωματιστά δωμάτια, είχε σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια που μπορούσες να φανταστείς, κεραμικές γλάστρες, δοχεία, φλιτζάνια τσαγιού, γεμάτα…κάκτους.

 Κάκτους μικρούς και τροπικούς, κάκτους ανθισμένους, κάκτους μεγάλους με τεράστια εχθρικά αγκάθια, κακτάκια που μόλις είχαν βγει απ’ το αυγό. Κάκτους, κάκτους παντού.

Καθόμουν λοιπόν εκεί, έγραφα στο τετράδιό μου και όποτε ξεχνιόμουν χαζεύοντας του κάκτους, η κυρία Μαίρη έλεγε δυνατά και αυστηρά: “En Francais, s’ il vous plait”!!!   

Ήρθε το καλοκαίρι της πρώτης χρονιάς και στο τελευταίο μάθημα πριν τις διακοπές, όπως στεκόμουν στην πόρτα και περίμενα να μου δώσει η κυρία Μαίρη το μοναδικό φιλί της χρονιάς, μάζεψα όλο το 8χρονο θάρρος μου και τη ρώτησα: «Γιατί έχετε τόσους κάκτους? Γιατί ειδικά κάκτους και όχι άλλα φυτά?»

-«Αγαπώ τους κάκτους, μου είπε, γιατί είναι σαν τους ευαίσθητους ανθρώπους, σκληροί και άγριοι απ’ έξω, μαλακοί και απαλοί από μέσα».

Προφανώς το κατάλαβα…

Ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να κοιτάξω αγριεμένο άνθρωπο χωρίς λύπηση και συμπάθεια.

Αυτούς οι «κάκτους», θέλω πιο πολύ απ΄όλους, να πάρω απ΄το χέρι…

Τι (δεν) θα φορεθεί φέτος το Χειμώνα

Κάθε Αύγουστο, η αμερικάνικη Vogue κυκλοφορεί ένα τεύχος που τιτλοφορείται «The Age issue».

Αυτό ειδικά το τεύχος, εκτός από το κλασικό «ποιο-μανόν-πάει-με ποιο-τσαντάκι», φιλοξενεί, για κάθε δεκαετία (20, 30, 40 κτλ.), μία γυναίκα που εκτός από το τέλειο δίδυμο τσαντάκι-μανόν, κατάφερε (ενώ εσύ κοιμόσουν), να πάρει κι ένα Pulitzer / Nobel  / Oscar –on the side.

Είναι το αγαπημένο μου τεύχος και ποτέ δεν το χάνω. 

                                                            

Γι’ αυτό το Σαββατοκύριακο που πήγαμε στο εξοχικό μας (?) και μάζευα όσα πράγματα δεν μπορώ να αποχωριστώ, τώρα που ίσως δεν ξαναπάω, βρήκα δεκατρείς Vogue Αυγούστου από 13 χρόνια.

Και είχα ένα δίλημμα: τις παίρνω ή τις αφήνω?

Είναι πραγματικά έμπνευση αυτές οι γυναίκες που κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, χωρίς να τους φύγει το eye-liner?

Η προσκόλληση στο αποτέλεσμα, θα πετύχω, θα αναγνωριστεί κάτι από όσα κάνω με κάποιας μορφής αναγνώριση (όχι Pulitzer..αλλά λέμε τώρα), είναι κάτι που στα αλήθεια εξυπηρετεί?

Δηλαδή η εντύπωση ότι κάπου πας, ότι υπάρχει στόχος, ότι η πορεία πρέπει οπωσδήποτε να οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα, σε τι ακριβώς μας έχει ωφελήσει ως τώρα… –θα σας γελάσω.

Τέλος πάντων, δεν πήρα τις Vogue…Δεν πήρα ούτε τον καθρέπτη από το χωριό στην Ισπανία, ούτε τα κεραμικά πιάτα από το Άμστερνταμ που είχε χαρίσει ένας home –designer στη μαμά μου.. (δεν διαβάζει το blog οπότε είμαι safe – η mamma, o designer δεν ξέρω..).

Η λίστα του τι πήρα –για να κρατάμε και αρχείο:

Little Infamies του Panos Karnezis

O μεγάλος ύπνος του Καραγάτση

Oracle Night του Paul Auster

Walden του Thoreau

One Fifth Avenue της Candace Bushnell… (guilty pleasure)

The autograph man της Zadie Smith

Lords and Ladies – a discworld novel του Terry Pratchett

The Sea του John Banville

Και ένα DVD: «Something's gotta give» -(γιατί μου αρέσει πως κλαίει η Diana Keaton στην ερωτική απογοήτευση – κλαίει αστεία).

Δεν πήρα τις Vogue άρα δεν έχω ιδέα τι θα φορεθεί φέτος το Χειμώνα.

Πάντως η λύπη δεν θα φορεθεί.

Τουλάχιστον όχι σε τόσο στενή γραμμή. Μπορεί να φορεθεί και να εβαζάρει λίγο…