Κλικ

Ξύπνησα από-καναπέ-κοιμωμένη και πίνοντας τον καφέ μου κοιτάζω το blog. «Στατιστική προβολών σελίδας ανά χώρα»: πράσινη η Ελλάδα, πράσινη κι η Γαλλία (η Δανάη είναι που από μόνη της πρασινίζει μια χώρα – Γεια σου κι εσένα Δαναούλα!). 

Οι εικόνες και τα λόγια από χθες.

Η Μαρία Χαραμή σ’ ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτι της Ντένης, υπέρκομψα λεπτή με little black dress, κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι πάνω στο πάσο της κουζίνας. Κλικ. Στοπ καρέ.

«Μ’ αρέσει που μιλάς όπως γράφεις» μου είπες, -«Δεν μιλάω όπως γράφω, γράφω όπως μιλάω, γι αυτό δεν θα γίνω ποτέ πραγματική συγγραφέας».

Κι ο κόσμος ζουζουνίζει γύρω – γύρω- όλοι, κι ένα δέντρο λεπτό, πολύ λεπτό για να το δεις χωρίς γυαλιά, ανθίζει μόνο με το κελαριστό γέλιο των γυναικών γύρω του, χωρίς νερό, χωρίς φως, όπως μόνο αυτοί που εκτιμούν τον ήχο του γέλιου, ανθίζουν.

Και φυσάει ένα αεράκι ανοιξιάτικο, κι ας είναι φθινόπωρο κι ας είμαστε κι εμείς φθινοπωρινοί, ίσως και χειμωνιάτικοι, και μεγάλοι πια, και κουρασμένοι και αυτοδίδακτοι, εν τέλει.

Και πάλι ήρθε η νύχτα απόψε, μέσα στα υπνοδωμάτια μόνο ήσυχες αναπνοές παιδιών κάτω από γαλάζια παπλώματα, (slumber party, 3 μικρά αγόρια). Βάζω ένα gin tonic και τον Chet Baker. Το τέλειο μικρό σύμπαν.

My Funny Valentine. Κλικ. Μέχρι το στοπ καρέ.