Στον Άδη και πάλι πίσω...

Πήγα με τη Μαρία να δούμε τον «Ορφέα στον Άδη» στο Εθνικό, την Παρασκευή το βράδυ.

Ήταν ωραίος ο συμβολισμός, γιατί για να πας στο Εθνικό πρέπει να βγεις από το σταθμό του Μετρό και να περάσεις μέσα από την πλατεία Ομονοίας, να περπατήσεις τη «σκοτεινή» Αγίου Κωνσταντίνου και να φθάσεις, εν τέλει, μέσα από τον Άδη, στο ολόφωτο και απαστράπτον θέατρο.

«Ο Ορφέας στον Άδη», είναι το “Orpheus descending” του Tennessee Williams. O Williams, είχε κάτι θέματα με τη μητέρα του, οπότε σχεδόν σε όλα του τα έργα, ο εραστής είναι νέος και παθιασμένος και η ερωμένη είναι μεγαλύτερη του, απελπισμένη και δυστυχισμένη και περιμένει να έρθει αυτός –που επίσης πάντα, είναι ένας άχρηστος και κακοποιητικός τύπος -να τη σώσει.

Το έργο είχε κάποιες πολύ καλές στιγμές, κατά τη γνώμη μου, π.χ. ένας διάλογος (παραφράζω εννοείται): «Υπάρχει μια ερώτηση που κανείς δεν ρωτάει και κανείς δεν απαντάει» -«Ποια είναι η ερώτηση?» -«Ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η ερώτηση..» -«Ο Έρωτας είναι η ερώτηση, είναι και η απάντηση»..

Κατά τη Μαρία οι στιγμές που δεν ήταν τόοοσο καλές, (που προτιμούσες π.χ. να ξύνεις τη γάμπα σου αντί να παρακολουθείς), ήταν περισσότερες από τις καλές.    

Τέλος πάντων εμένα μου άρεσε. Από προσωπική διαστροφή αγαπώ το κακό θέατρο εξίσου, αν όχι περισσότερο, από το καλό. Με συγκινεί εξίσου αυτός ο άνθρωπος που αποφασίζει να εκτεθεί, να τολμήσει και στο τέλος συντρίβεται, με αυτόν που στο τέλος τα καταφέρνει. Τι είναι πιο ανθρώπινο? Τι βγάζει υψηλότερο ανθρώπινο ανάστημα, ο νικητής ή ο ηττημένος?

Ο άνθρωπος είναι το σύμβολο της πτώσης. Ένας πεσμένος που εξακολουθεί να κοιτάει τ’ αστέρια...(μπλα μπλα – δεν μπορώ τα πολύ μελό αλλά στο τέλος πάντα εκεί ξεπέφτω). 

Φεύγοντας και ενώ ανεβαίναμε τη Σταδίου προς την Κολοκοτρώνη, μας πλησιάζει ένας τύπος. «Σας είδα μέσα στο θέατρο. Πως σας φάνηκε το έργο?»

Είναι γύρω στα 35, έχει ωραίο πρόσωπο, κουβαλάει ένα backpack και…κουτσαίνει.

Έχοντας την τάση να εκλαμβάνω τους αγνώστους, όχι ως αληθινούς ανθρώπους αλλά περισσότερο ως σύμβολα, αναρωτιέμαι: Ποιος κουτσαίνει?

Ο Heathcliff στα Ανεμοδαρμένα Ύψη, κουτσαίνει!

(Wiki: Heathcliff is a fictional character who he is often regarded as an archetype of the tortured romantic hero, whose all-consuming passions destroy both himself and those around him.)

Αρπάζω την ευκαιρία: «Εσάς, (Heathcliff), πως σας φάνηκε?» και συνεχίζω «Γιατί, αφού ο έρωτας είναι τόσο η ερώτηση όσο και η απάντηση, στο τέλος κανείς δεν σώζεται? Γιατί ακόμα και ο ίδιος ο Ορφέας, καίγεται ζωντανός?».

Ο τύπος: «Γιατί, αυτός δεν ήταν ο ίδιος ο Ορφέας, ήταν η σκιά του που κατεβαίνει στον Άδη. Όπως και οι γυναίκες γύρω του, δεν είναι Ευριδίκες. Είναι σκιώδεις μορφές. Κανείς δεν σώζεται γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Όλοι θα χαθούμε, η σωτηρία είναι να μπορούμε να επιλέξουμε πως θα χαθούμε. Επιλέγω τον τρόπο που θα χαθώ! Αυτό είναι το νόημα της ανθρώπινης ελευθερίας».   

Η Μαρία τον κοιτάει λοξά. Έχει το ύφος «Ξεφορτώσου τον! Άλλος ένας άνδρας που ψάχνει ένα αυτί, για να παραδώσει το μονόλογό του».

«Έχετε απόλυτο δίκιο» του λέω, «τώρα πρέπει να πηγαίνουμε, έχουμε ραντεβού, όμως την ερχόμενη Παρασκευή θα ξαναπάμε θέατρο, στην «Οδύσσεια», ίσως τα ξαναπούμε».    

(Κατά τη γνώμη μου, πρέπει πάντα να κρατάς μια πισινή. Άλλωστε εκτός από τον Heathcliff,  παραδοσιακά κουτσαίνει και ο Διάβολος…)