Και ήρθε η στιγμή που όλοι τρέματε.
Η περιγραφή του «Πως πέρασα τις διακοπές μου».
Όμως, όπως όλοι πλέον ξέρουμε, είμαι ανάποδη και καταχρηστική άρα θα κάνω την περιγραφή με…όνειρα. Τι όνειρο είδα κάθε μια (ή κάποιες) από τις ημέρες.
Κυριακή 5 Αυγούστου
Οδηγώ το πρώτο μου αυτοκίνητο. Ένα μπλε Mini Cooper ήταν.
Είμαι 18 χρονών και θέλω να γραφτώ σε έναν άλλον Όμιλο Αντισφαίρισης αλλά μου ζητάνε συστατικές επιστολές και δεν έχω.
“Status Anxiety” –όπως θα έλεγε κι ο Alain de Botton.
Και το βιβλίο που διαβάζω (όχι σε όνειρο – στ’ αλήθεια): Ian Mc Ewan (On Chesil beach). Αγαπητέ Ian, σου έχω δώσει περίοδο χάρητος 42 σελίδων, αν υπάρχει κάτι που θέλεις πραγματικά να πεις, πες το να πάει στο διάολο…
Τρίτη 7 Αυγούστου
Κανείς δεν θα βρει το νόημα της ζωής,
Όμως, θα ξανακάνει πάλι τα ίδια, παλιά πράγματα, που τώρα πια θα έχουν νέα γεύση.
Τι πιο ευτυχές ενδεχόμενο?
Τετάρτη 8 Αυγούστου
Μεσημεριανό όνειρο:
Πάμε για lunch σε ένα εστιατόριο με την Αμίνα.
Το σέρβις είναι αργό και έχουμε εκνευριστεί.
Η Αμίνα έχει φέρει μαζί της ένα κρασί από προηγούμενο εστιατόριο (?) αλλά είναι άδειο.
Επίκειται ο γάμος του Ηρακλή, και της λέω: «Να του πάρουμε δώρο παράθυρα με σήτες».
Η καθυστερημένη σερβιτόρα εμφανίζεται και μας προτείνει να πάρουμε σαλάτες.
Της λέμε με ένα στόμα: «No greens, no greens!!»
Αυτή, θρασύτατα τρώει μια κουταλιά από τη ντοματόσουπα που έχω μπροστά μου.
Μου λέει: «Ι am checking just in case it changes its mind and runs away.»
«Who?» λέω.
«The soup», μου λέει «the tomato is totally raw.»
«But it’s a gazpacho!» της λέω.
Με ξυπνάει η φωνή του Θοδωρή: «Μαμά, ο Αρκάς ζει?»
(Ναι, ναι το ορκίζομαι ότι είδα αυτό το όνειρο – επίσης ορκίζομαι ότι το παιδί μου δεν πάει καλά).
Πέμπτη 9 Αυγούστου
Όνειρο:
Έχω πάει σε μια διαδήλωση και συναντάω το Στέλιο Ράμφο.
«Νόμιζα ότι ήσουν μεγαλύτερος», του λέω.
«Κάθε φορά που με βλέπεις, τα ίδια μου λες», μου λέει. «Αλλά τι γυρεύεις εσύ στη διαδήλωση?»
«Εγώ πάω στις διαδηλώσεις για να φιλιέμαι», του λέω.
Κυριακή 12 Αυγούστου
Έχω την πεποίθηση ότι ο (εντελώς) νεκρός μπαμπάς μου επικοινωνεί μαζί μου μέσω ραδιοφωνικών σταθμών.
Το σύστημα δουλεύει ως εξής:
Σε στιγμές υπαρξιακής αγωνίας, άγχους, δυσεπίλυτων ερωτημάτων ανοίγω το ραδιόφωνο τυχαία σε κάποιο τοπικό σταθμό. Bingo! There’s the answer.
Σήμερα, μου έτυχε το εξής: «Καημένε Πάρη, καημένε Πάρη, δεν τον ήθελε το ζάρι».
Στην αρχή απογοητεύομαι. «Καημένε Πάρη?» What a loser I am!.
Μετά θυμάμαι τι μου είχε πει ένας φίλος πολύ πρόσφατα -(παραφράζω)-: «Εσύ είσαι η Ωραία Ελένη, εσύ αποφασίζεις,».
Ο.κ. dad, Ι got it.
Το τραγούδι είναι το εξής:
Τρίτη 14 Αυγούστου
Πραγματικότητα, όχι όνειρο:
Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής του Ελ. Βενιζέλος, διαβάζω ένα βιβλίο και περιμένω την αναγγελία της πτήσης μου.
Σηκώνοντας για μια στιγμή τα μάτια, βλέπω απέναντί μου την Σώτη Τριανταφύλλου.
Λέω, οκ, τη διαβάζω, άρα τη φαντάζομαι. Απέναντί μου. Ζωντανή.
Όμως συνειδητοποιώ ότι διαβάζω De Botton και όχι Σώτη.
Οπότε, ναι είναι η ίδια, αληθινή και τρισδιάστατη που στέλνει sms με ένα ροζ κινητό.
Τετάρτη 15 Αυγούστου
Το καλοκαίρι 2012 συμπυκνωμένο σε μια νύχτα. Αν ήμουν άτομο ενήλικο και σοβαρό, δεν θα χόρευα όλη νύχτα. Ούτε θα νόμιζα ότι μυρίζω ακόμα νύχτα, ζέστη και ξερό χορτάρι.
Δευτέρα 20 Αυγούστου
Όνειρο: Παραλαμβάνω την αλληλογραφία μου.
Έχω δεκάδες προσκλήσεις για το ίδιο παιδικό πάρτι.
Κάθε μια έχει διαφορετική φρασεολογία, αλλά είναι για το ίδιο πάρτι.
«Ωχ, μάλλον έχει περάσει η ημερομηνία» λέω στον εαυτό μου.
Όλες οι παραπάνω ιστορίες συνέβησαν και είναι αληθινές. Τα όνειρα τα είδα.
Τη ζωή που περιγράφω την έζησα.
Γιατί λοιπόν μένει ακόμα μια υποψία ανεκπλήρωτου?
Γιατί η ζωή περνάει σαν όνειρο και το όνειρο γυρίζει πίσω σαν ζωή?
Life, what is it, but a dream…
