«Έχω σκεφτεί μια δράση», θα έγραφα αν ήμουν πιο αριστερή, πιο ακτιβίστρια ή πιο νέα.
Δεν είμαι επαρκώς, τίποτα απ’ τα τρία, οπότε «έχω μια ιδέα», ακούγεται καλύτερα.
Και είναι η παρακάτω:
Θα αντιγράφω ένα ερωτικό ποίημα την εβδομάδα σε ένα κομμάτι χαρτί.
Πρώτη εβδομάδα σειρά θα έχουν οι Γάλλοι, οι αιώνιοι, οι εφευρέτες του Έρωτα όπως τον εκφράζουμε εμείς οι άλλοι, οι απλοί.
Ο Prevert, o Rimbaud, o θλιμμένος Mallarme.
Μετά οι Αγγλικοί, οι κλασσικοί, οι ερωτικοί της εξοχής, της καταχνιάς και της ομίχλης.
Μετά οι Αμερικάνοι της πρωτοπορίας, όταν ο Έρωτας άρχισε να τρέχει με απάνθρωπους ρυθμούς, με αυτοκίνητα, με αεροπλάνα να φεύγει ο Έρωτας και εμείς συνηθίσαμε ότι είναι μια πλάτη, αυτός, κι όχι ένα πρόσωπο.
Και τέλος ο Αλεξανδρινός, ο μόνος Έλληνας, ο έρωτας του σώματος και όχι της συνήθειας. Ο έρωτας που δίνεται χωρίς να μπορεί να αγαπήσει.
Μετά λοιπόν, θα το τυπώνω σε αντίγραφα. Με πολύγραφο κατά προτίμηση, αν μπορέσω να βρω έναν. Ή να τον κλέψω. Από ένα μουσείο, ας πούμε.
Μια νύχτα την εβδομάδα, θα βγαίνω με τα εκατοντάδες αντίγραφα του ποιήματός μου υπό μάλης, κάτω απ το παλτό μου, θα περπατάω στους δρόμους της πόλης και θα τα σκορπίζω. Σαν προκηρύξεις.
Ο Άνθρωπος, από την αρχή της Ιστορίας, έψαχνε να βρει λύση στα προβλήματα του. Ο κανονικός άνθρωπος αυτά.
Ο άλλος άνθρωπος, ανακάλυψε την Άλγεβρα. Δηλαδή ανακάλυψε πώς να δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, προκειμένου να τα λύσει.
Στον Έρωτα λοιπόν –στο θέμα μας εμείς, μην ξεχνιόμαστε - υπάρχει ο άνθρωπος της Γεωμετρίας (λύνω το πρόβλημα που έχω) και ο άνθρωπος της Άλγεβρας (δημιουργώ ένα θέμα προκειμένου να το λύσω, ή ακόμα καλύτερα να μην το λύσω και να παιδεύομαι).
Τα πολιτιστικά αυτής της εβδομάδας ήταν ξεκάθαρα Αλγεβρικής φύσεως: α) η Καρένινα β) το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Μαρμαρινού γ) ένα ποίημα του Rimbaud που άφησε η μαμά μου πάνω στο γραφείο μου («Le dormeur du val» -αυτός είχε δύο κόκκινες τρύπες στο μέρος της καρδίας – δηλαδή οκ, αντικειμενικά είχε πρόβλημα, οπότε εξαιρείται από τους Αλγεβρικούς και πάει απευθείας στους Γεωμέτρες).
Για την Καρένινα τι να πω… Ο Βρόνσκι ήταν ο πιο φλώρος και ημι-gay Βρόνσκι που έχω δει. (H φίλη μου η Ντόρη λέει ότι ήταν σαν το Μελισσανίδη την εποχή που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός και έκανε την ξανθιά περμανάντ.)
Παρόλα αυτά, όταν χορεύει την πρώτη μαζούρκα με την Καρένινα, ερωτεύεσαι ακαριαία, ξανά, όποιον να ναι, το Άκη από την πρώτη Δημοτικού με τη μεράντα στα δόντια, το Στέφανο από το Πανεπιστήμιο που σου μάθαινε MS-DOS (μια άχρηστη γλώσσα προγραμματισμού, αλλά έκανες πως πρόσεχες), τη θεία Μαριέτα που δεν σου δίνει τη vintage Dior –«όταν μπω στην Εντατική και είμαι terminal, χρυσό μου, τότε θα την πάρεις».
Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω το συναίσθημα, αυτοί χορεύουν και εσύ θέλεις να γράψεις ένα βιβλίο, να ανέβεις τις Άνδεις, να μάθεις πατινάζ στον πάγο, να πάρεις ναρκωτικά, να φθάσεις ξέπνοος στον ίδιο σου τον τάφο και να πέσεις μέσα γιατί πάει, τα έχεις κάνει πια όλα.
Δηλαδή, επίτηδες δεν τον έβαλε ωραίο τον Βρόνσκι η διανομή, διότι αν ήταν ΚΑΙ ωραίος, θα πέφτανε οι γυναίκες κατά συρροή στα τρένα και θα είχαμε θέμα σοβαρό.
Να και η υπέροχη μουσικής της (μοιραίας) μαζούρκας:
Το όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (που ήταν παλιά του Σαίξπηρ), το πήρε μετά ο Μαρμαρινός.
Οι ηθοποιοί παίζουν άθλια, (direction:«ανεβείτε στη σκηνή και κάντε ότι να ναι»), τα σκηνικά είναι βρώμικα και θλιβερά, τα κουστούμια από τους Κινέζους μάλλον. Όμως το συνολικό έργο καταφέρνει να είναι το καλύτερο, κακό θέατρο που έχω δει και με συγκίνησε βαθύτατα.
Είχε μια καταπληκτική στιγμή που μια ηθοποιός βρίσκεται ξαπλωμένη γυμνή πάνω στη σκηνή, (δεν ξέρω ποια, όλες οι γυμνές μοιάζουν), και ένας άλλος ηθοποιός τη χειρίζεται ερωτικά ενώ αυτή μένει παθητική. Δηλαδή, they go through the sexual motions αλλά επειδή είναι τόσο «γραφιστικό», είναι έρωτας χωρίς να είναι έρωτας, είναι το καλύτερο φυσικό conceptualization που έχω δει για τη διαφορά σεξ και actual έρωτα. (Σε αυτή τη σκηνή δυστυχώς χάσαμε μερικές ηλικιωμένες με ταγιέρ και κολόνια Charlie που πήγαν δίπλα στον «Κρίνο» για να φάνε λουκουμάδες).
Επίσης όλοι οι ηθοποιοί φοράνε μάσκες σε όλη τη διάρκεια της παράστασης (όχι για να μην βλέπουμε οι θεατές το κακό παίξιμο και εκτεθούν), αλλά γιατί «ο εραστής δεν έχει στην post-modern εποχή, πια πρόσωπο, είναι αυτός που έτυχε να βρίσκεται πιο κοντά». Είναι ένα τυχαίο πρόσωπο με γεωγραφική εγγύτητα.
Συμφωνώ Μαρμαρινέ.
Τώρα όσο για τον Rimbaud και τον Dormeur du Val, είναι «pale dans son lit vert ou la lumiere pleut» - χλωμός πάνω στο πράσινο κρεβάτι του, όπου βρέχει το φως, και «Il sourirait comme un enfant malade»… χαμογελούσε σαν άρρωστο παιδί. Αυτά..
